Mózg ludzki jest piękny i potężny. Jest trochę jak rozszczepiony atom – niewielka cząstka wszechświata, w której drzemie ogromna moc, która może oświetlić całe miasto, ale może je również w jednej chwili zniszczyć.
Nikt z nas rodząc się, nie zna tego świata. Wędrówkę rozpoczynamy w nieznanej krainie iluzji i fantazji, w której wszystko jest równie prawdopodobne, co nieprawdopodobne. Nie mając własnych doświadczeń opieramy się: na tym, co zostało w nas naturalnie zakorzenione oraz na opisie świata, który przekazują nam nasi „bogowie” – rodzice lub opiekunowie. Rodzice „wiedzą” wszystko: począwszy od tego jak to jest, że oddychamy, a skończywszy na tym, że to niedobrze, gdy kupa jest zielona. Jak młode pelikany łykamy wszystko, co rodzice nam powiedzą. Dlaczego? Bo nasz mózg jest bardzo mądrze pomyślany i robi wszystko, byśmy przetrwali. Gdy jesteśmy mali, to nasze życie ściśle zależy od naszych rodziców. Bez rodziców lub bliskich osób, które ich zastępowały, czekałaby nas śmierć.
Czytaj więcej